Vuk Drašković o srpskim rusofilima i politici Rusije prema Balkanu

Jedna davna Lenjinova rugalica upućena “nazoviboljševicima” savršeno pristaje današnjim “nazovirusofilima” u Srbiji. “Od njih stotinu devedeset su nitkovi, devetorica kreteni, a boljševik je samo jedan.”

Ko su naši “nazovirusofili”? Sve moćnija mreža službi bezbjednosti iz krvavih devedesetih godina minulog vijeka, ubice iz ratnih i poslijeratnih eskadrona smrti, ratni huškači i profiteri, mafijaši, optuženi i osuđeni za ratne zločine i genocid, akademici, pisci i sveštenici koji ubice kite vijencima nacionalne slave, urednici pobješnjelih tabloida i televizija, mnoge stranke, komentatori i analitičari, poslanici i ministri, diverzanti koji, svakoga dana, u svakoj prilici, bacaju bombe na sve izrovaniji drum Srbije ka EU i Zapadu, eksperti za lobotomiju nad nacijom, da zaboravimo šta je juče bilo, da zaboravimo sva naša zla, da zaboravimo sve, sem NATO bombardovanja Srbije.

Ne obožavaju oni Rusiju zbog srpske dijaspore, jer je sva srpska dijaspora na Zapadu i svojim najbližim u Srbiji, svake godine šalje po nekoliko milijardi eura. Ili zbog srpskog izvoza u Rusiju, jer samo na Kosovo i u Bosnu izvozimo više nego u Rusiju i Kinu zajedno. Ne vole oni Rusiju ni zbog njenih donacija Srbiji, jer ih nema.

Koji je onda razlog toj pijanoj ljubavi i zaglušujućoj propagandi koja hipnotiše sve više i više ljudi u Srbiji? Odbrana logora i očuvanje ruševine!

Glavni krivci ubistva Jugoslavije, podrum i krov svih zločina koji su zalijepili najsramniju mrlju na srpsku historiju, kopači kosovske jame i sloma, stražare nad Srbijom, kao gavranovi nad zgarištem, čuvaju svoj logor i komandu nad njim. Srbija u EU i NATO alijansi, Srbija na Zapadu, za njih je ono što je toplota za led.

Razumljiva je ambicija Rusije, kao svjetske sile, da svoj uticaj proširi svuda gdje to može. U Moskvi dobro znaju za posebna historijska osjećanja Srba i Crnogoraca prema ruskom narodu. Rusija je, vijekovima, bila uzdanica slobode, nada i molitva da zlo bude savladano. Sadašnja realnost, da su Srbija i Crna Gora, ostrva u okeanu država koje su u NATO savezu i u EU, ničim ne ugrožava niti sjenči to i takvo pamćenje naroda ni u Srbiji ni u Crnoj Gori. Ovo znaju i u Moskvi, i u Vašingtonu, i u Briselu.

Zaista je, onda, začuđujuće da neko u Moskvi za ovdašnje promotore Rusije bira “nitkove i kretene” koji Rusiju predstavljaju kao siledžiju, kao strašilo, kao branu demokratiji, slobodi, istini, pravdi, civilizaciji. Kao guvernera nad logorom, nad ruševinom, nad mržnjom prema susjedima, prema Evropi, prema Americi, prema svakome ko traži da se taj logor raspusti i da Srbija ne bude crna rupa na tepihu Evrope.

Nedavno, sa uticajne državne funkcije u Moskvi, i to javno, zaprijećeno je Crnoj Gori da “ne smije ponoviti Titov grijeh iz 1948. godine”. Reče ta funkcija: “Staljin je tada bio u pravu”, spakova kofere i dođe u Beograd, da bude bliži Crnoj Gori, da bolje čuju prijetnju, a da je čuje i Srbija. Ne smijete u NATO, ne smijete u EU, nikud na Zapad! Naređenje. Ultimatum. Taj je čovjek u Beogradu priman sa poštovanjem koje se graničilo sa podaništvom. Nikog, u Beogradu, u decembru 2016, ne bješe da ponovi “njet”, ono historijsko “njet”, koje je, baš iz Beograda, i to tada komunističkog Beograda, u svemu potčinjenog Staljinu, upućeno Staljinu!

Izgovoreno je nešto drugo. Šef diplomatije Srbije pridružio se suludoj optužbi gosta iz Moskve da su Srbi ugroženi u Crnoj Gori! U patriotskom zanosu iz devedesetih, natuknuo je, doduše hipotetičku, mogućnost proglašenja države Srba u Crnoj Gori. Premiještanje Donbasa ovamo.

Od izborne pobjede Donalda Trampa, antievropski mediji u Srbiji, koji dominiraju i sve su militantniji, objavljuju da novi američki predsjednik neće dozvoliti članstvo Crne Gore u NATO savezu i da je on, velikodušno, Rusiji “poklonio Srbiju, Crnu Goru, BiH i Makedoniju”. Propagiraju, eto, da je i Donald Tramp njima naklonjeni Staljin.

Neki novi vjetrovi oglašavaju se u Kremlju. Ministarstvo spoljnih poslova te zemlje zvanično saopštava da je “normalno i logično” da male države teže članstvu u NATO alijansi, jer je njihova bezbjednost u tom savezu “sigurnija i manje ih košta”. Pažljivo tumačeći ovaj zaokret, praćen i stavom o potrebi saradnje NATO saveza i Rusije, nameće se zaključak da će Moskva promijeniti i svoj sadašnji, po svemu nelogični i nedobronamjerni, odnos prema evropskim i evroatlantskim integracijama četiri male balkanske zemlje.

Sa Amerikom i Evropom pomirena i usaglašena Rusija, zemlja sa najbrojnijim slovenskim narodom raskošne duhovne baštine i snage, ne bi bila bauk ni u Varšavi ni u Kijevu, a ovdje, na Balkanu, iscjeliteljska misija takve Rusije bila bi, vjerovatno, i presudna.

Da progovori Rusija Solženjicina, Brodskog ili Pasternaka o zlodjelima režima u Beogradu devedesetih godina prošlog vijeka, da jezikom Dostojevskog progovori o Jasenovcu i Srebrenici, da čujemo tolstojevsku priču o ratu i miru na Kosovu… Da, da, toj Rusiji, a “njet” porukama da je Staljin u pravu – piše bivši ministar inostranih poslova državne zajednice Srbije i Crne Gore za beogradski Danas.

(MiruhBosne)