Vuk Drašković, predsjednik Srpskog pokreta obnove (SPO) i dugogodišnji političar u intervjuu za srbijanski Telegraf kazao je da je u Sarajevu od srpskih bombi za tri godine ubijeno blizu 12 hiljada civila, a od toga 2.000 djece, prenosi bh. novinska agencija Patria.
– Naravno da bole žrtve NATO bombardovanja, ali njih je višestruko manje nego što je, recimo, od srpskih bombi ubijeno civila samo u Sarajevu.
On je kazao i da se u Srbiji još „ćuti i o istini da je najveći broj zločina i u Hrvatskoj i u Bosni i na Kosovu počinila srpska strana“.
Drašković je između ostalog govorio i o današnjoj Srbiji, odnosima s Kosovom, Evropom, Slobodanu Miloševiću…
Da je i sam Drašković doprinio ubijanju Sarajlija možemo uvidjeti ako pogledamo malo dalje u prošlost, u osamdesete i početak devedestih godina prošlog vijeka, vrijeme kada je i Vuk lično razbuktavao srpski nacionalizam čije su posljedice i masovna stradanja Bošnjaka na koja sad podsjeća ovaj političar porijeklom iz naše zemlje.
– Prošao je put od smjernog i vatrenog komunista do nabrijanog antikomunističkog disidenta i radikalnog nacionalista, “borca” za mir koji je slao svoje dragovoljce na Hrvatsku, žestokog protivnika Slobodana Miloševića.
Vuk Drašković se od jednog neprimjetnog aparatčika u potrazi za podebljom državnom koricom kruha s malo maslaca i kavijara promiče u izbezumljenog srpskog nacionalista, pravcatog četnika.
Mistik nacionalizma
Pušta kosu i bradu, zatvara se u dvoetažni petorosobni stan koji je dobio od države i piše antimuslimanski i antihrvatski roman “Nož”. Je li mu naškodilo zambijsko sunce ili mu je uzavrela istočnohercegovačka krv, nikada nećemo saznati, ali Drašković postaje disident, knjige mu se zabranjuju. Postaje mistik srpskog nacionalizma proglašavajući Dražu Mihailovića “prvim gerilcem Europe”, a program gradi na izjednačavanju ustaštva i hrvatstva i Jasenovcu kao najvećem podzemnom srpskom gradu te zagovara etnički čistu veliku Srbiju. Jedan je od inspiratora novog srpskog fundamentalizma koji će izazvati ratove i pogrome u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu. A sada bi iz svega želio izaći neokrznut.
“Zašto vi iz SPC-a poislamljeni, pounijačeni i porimokatoličeni naš svijet po Sandžaku, Kosovu, Bosni, Dalmaciji ili Hercegovini odbijate od svog nacionalnog stabla i korijena”, prigovorit će mesijanski SPC-u 1988. Kasnije će to sto puta sramno poreći, ali i izgovoriti sto puta teže kvalifikacije te pokazati da u svom tom kaosu itekako ima reda. Sa svojim vjenčanim kumom Vojislavom Šešeljem, na pravom četničkom derneku, na “srpski Božić” 1990. u Staroj Pazovi osniva Srpsku narodnu obnovu, kada veliča ravnogorski pokret; Makedonce, Crnogorce i Muslimane naziva izmišljenim “Brozovim nacijama” te najavljuje sjedinjenje svih srpskih zemalja od južne Srbije (Makedonije) do “stare srpske luke Rijeke”. I prvi izgovara liniju Karlobag – Karlovac – Virovitica. Taj svoj neočetnički pir danas predstavlja kao osnivanje prve srpske “demokratske stranke centra”. Uključuje se u politiku s aspiracijom konkurenta Miloševiću. No, ovaj je bio prejak.
Kada je u raspodjeli državnih fotelja ostao kratkih rukava, postaje ogorčeni Miloševićev protivnik, podsjeća Jutarnji. hr, u članku pod naslovom “Vuk Drašković – od četničkog ‘Noža’ do izdajnika srpstva”.
(mb)
