Hadžihafizbegović može Kusturicu pozvati svojoj kući, ali nikako u Sarajevo

Otkada se pod ljudska prava podvodi i javno iskazivanje svake, pa i onih ljubavi koje velika većina čovječanstva smatra devijantnim, otada je dopušteno i to da se u javnosti iskazuje ljubav između, uslovno rečeno, dželata i žrtve a upravo takve uloge, već godinama, igraju dva Emira – Hadžihafizbegović i Kusturica.

Bosanskohercegovački se glumac, nesumnjivih umjetničkih kvaliteta, Emir Hadžihafizbegović već godinama u domaćem ali i regionalnom javnom prostoru pojavljuje kao političar, kritičar ali vrlo često i kao protagonista raznih vrsta priča koje imaju vezu sa Hadžihafizbegovićevim umjetničkim mentorom Emirom Kusturicom.

Ukoliko se uzme kao tačna Hadžihafizbegovićeva tvrdnja da Kusturica ne može da preboli Sarajevo te da građenjem Drvengrada ili Andrićgrada on, zapravo, boluje za svojim rodnim gradom tada bi se moglo pretpostaviti da Kusturica ima ljudsko lice a to je kategorija o kojoj se više ne može raspravljati.

Može li čovjek koji je za vrijeme genocida u Srebrenici pio viski sa Slobodanom Miloševićem i fotografisao se sa Jovicom Stanišićem, čije su “Crvene beretke” i “Škorpioni” baš tada ubijali bh.građane u Srebrenici, imati ljudsko lice kada je iznevjerio bazična ljudska ponašanja i osjećanja!?

Da li Kusturica uopšte više ima ljudsko lice i da li ga više iko doživljava kao čovjeka vjerovatno više i nije pitanje za raspravu. Njegova rigidnost je oprijedijelila ljude prema njemu pa je Kusturica čak i u svojoj novoj domovini – Srbiji, omražen čovjek jer baš kao što negira genocid u Srebrenici i stradanje Sarajeva, Kusturica istim tim žarom danas pokušava biti i veći četnik od Vojislava Šešelja.

Kusturica je, naime, sebi dao za pravo da opravdava urnisanje i tragediju Sarajeva te da od takvog anticivilizacijskog ponašanja pravi sopstvenu ideologiju i promociju, odnosno da od “ljubavi” prema Ivi Andriću pravi najobičniji biznis preko kojeg je inkasirao ogroman novac ali i negirao dva genocida nad Bošnjacima Višegrada – onaj u Drugom svjetskom ratu kao i onaj koji se dogodio u periodu 1992-1995.

Kusturica je, jednostavno, već poodavno prestao biti umjetnik. Napose, on već preko dvije decenije nema nijedan umjetnički rad koji je zavrijedio čak i srbijansku pažnju dok o europskim i svjetskim razmjerama se više nemože ni govoriti. Postao je obična krpena lutka preko koje progovara nekolicina akademika Srpske akademije nauka i umjetnosti.

Poziv bh.glumca Emira Hadžihafizbegovića, koji je Kusturicu pozvao natrag u Sarajevo, nije ništa drugo nego doprinos kulturi zaborava, lično samoponiženje ali i stropoštavanje “sarajevske crvene linije” koju Kusturica negira, vrijeđa i pravi kontrapropagandu nalik na rečenice koje smo u periodu 1992-1995 mogli čuti od bilo kojeg protagoniste ubijanja Republike BiH.

Svakako da Hadžihafizbegović ima pravo pozvati bilo koga, pa i Kusturicu, u svoj dom ali u Sarajevo dakako da nema jer iako je glavni grad Bosne i Hercegovine pretrpio svašta sasvim je jasno da Miloševićevog Gebelsa – Kusturicu, ne bi otrpio jer je njegovo veličanje zločinstva i zločina, odnosno negiranje genocida, ubijanja Republike BiH i kasapljenje Sarajeva – sasvim sigurno dobro memorisano u glavama mnogih naraštaja u Sarajevu.

Ukoliko Kusturica, ipak, dođe u Sarajevo i njime slobodno prošeta onda je u našem društvu otpočet jedan devijantan proces kojem je teško nazrijeti kraj. Jer ako se Hadžihafizbegović i Kusturica, kao sentimentalno vezani ljudi, nađu u Sarajevu, onda će se nakon Kusturice, prije ili kasnije, u Sarajevu proštetati i Kusturicini mentori koji su jednakim žarom ulagali u rušenje Sarajeva kao i u Kusturicine filmove znajući da je i jedno i drugo dio istog projekta.