Home » Mirjana Miočinović (1935 – 2025): Mi smo prvi poslije Drugog svjetskog rata podigli koncentracione logore (Omarska, Keraterm…), naša je soldateska držala pod opsadom tri i po godine Sarajevo u “srcu Evrope”. Mi smo ubili “u srcu Evrope”, za samo tri dana, 8 000 ljudi i potom premještali iz jame u jamu njihova tijela…
Mirjana Miočinović (1935 – 2025): Mi smo prvi poslije Drugog svjetskog rata podigli koncentracione logore (Omarska, Keraterm…), naša je soldateska držala pod opsadom tri i po godine Sarajevo u “srcu Evrope”. Mi smo ubili “u srcu Evrope”, za samo tri dana, 8 000 ljudi i potom premještali iz jame u jamu njihova tijela…
27. Aprila 2025.
Mirjana Miočinović (1935 – 2025), nekadašnja profesorica Fakulteta dramskih umjetnosti, teatrološkinja i prevoditeljka preminula je u Beogradu, u 89. godini.
Mirjana je 1991. prestala da predaje na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu u znak protesta protiv uništenja zemlje. Ona je u pismu dekanu rekla da u tim okolnostima ne može i ne želi da drži nastavu “na fakultetu koji nije našao način da se svemu tome suprotstavi”. Kasnije je podnijela ostavku.
“Smatrala je da je nemoralno, nedopustivo da se bavi svojim pozivom profesora dok u Srbiji rastu nacionalizam, netolerancija i govor mržnje. Taj njen gest pamti se kao izraz visokomoralne ličnosti, postupak koji zaslužuje poštovanje i uvažavanje, kao izuzetan stav za divljenje i poštovanje”, kazao je pisac Filip David (također preminuo aprila 2025.) za BIRN.
Pisala je i javno se pojavljivala 1990-ih osuđujući opsadu Sarajeva, genocid u Srebrenici 1995. godine, bombardovanje Dubrovnika i etničko čišćenje na Kosovu.
Ona je također kritikovala ulogu Srpske pravoslavne crkve u ratu.
“Pretvarati se svetim i besramno praviti greške u vezi istine je neoprostiva stvar, a naše sveštenstvo će morati da se obračuna sa Bogom u vezi sa pravom na laž”, rekla je ona.
Mirjana je izjavila da je paranoja koja je zahvatila narod djelo „sluga Božijih“ koliko i Miloševićeva.
„A kakva je zapravo hrišćanska civilizacija, koje su njene vrijednosti, kada su njena sredstva ‘odbrane’ tako monstruozna i nadahnuta takvim niskim motivima?” upitala je.
Mirjana Miočinović i književnik Danilo Kiš, s kojim je oko dvije decenije bila u braku, Pariz 1970.
Mirjana je smatrala da je intelektualna elita pomogla u podržavanju nacionalizma i kritikovala je ulogu intelektualaca u ratu, poput Dobrice Ćosića i Matije Bećkovića.
„U posljednjoj deceniji tu instituciju je ojačao čitav tim nacionalnih fanatika iz redova pjesnika“, rekla je ona o Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti.
S obzirom na pozorišnu profesiju, Mirjana je kritikovala i ulogu pozorišta tokom ratova devedesetih.
„Pozorište je, treba odmah reći, pratilo, mislim podržavano, sve faze Miloševićevog političkog uspona, odigravši u ovih posljednjih nekoliko godina jednu od najsramotnijih uloga u svojoj historiji“, navela je ona.
„Politika je napravila vojnu strategiju rata, a kultura ideologiju rata“, zaključila je Mirjana.
‘Mi smo, “braćo i sestre”, prvi zasipali cvijećem tenkove kada su krenuli da ograđuju i čiste prostor samo za nas…’
“Zašto su nas bombardovali u srcu Evrope? I ovo pitanje nije metafizičko (mada se javlja u larmoajantnom kontekstu koji mu daje takav prizvuk), da bi se u odgovoru na njega moglo prepustiti “meditacijama”. Ono je zapravo vrlo, vrlo ovozemaljsko, i na njega se može odgovoriti precizno, nedvosmisleno, samo ako se ne poriče ono što je prethodilo toj godini (1999), sve ono što se tokom deset godina dešavalo u “srcu Evrope” u prvom redu zahvaljujući Nama.
A evo šta se dešavalo. Mi smo, “braćo i sestre”, prvi zasipali cvijećem tenkove kada su krenuli da ograđuju i čiste prostor samo za nas (jer biti srećan značilo je tada, i ne samo tada, živjeti u raju jednorodnih), mi smo prvi poslije Drugog svjetskog rata podigli koncentracione logore (Omarska, Keraterm… “Smrt voli lepa imena”, reći će Miodrag Stanisavljević), naša je soldateska držala pod opsadom tri i po godine Sarajevo, u “srcu Evrope”, dakle da bi se na njenim poligonima učili gađanju iz snajpera što golobrada djeca, što opskurni “prijatelji srpskog naroda”, pisci sličnog dara i istih uvJerenja koje je imao vođa tog istog, srpskog naroda (imena se ne pominju jer ih autorka smatra odioznim), naši su sveštenici blagosiljali ubice pred njihove pohode na Druge, mi smo ubili “u srcu Evrope”, za samo tri dana, 8 000 ljudi i potom premještali iz jame u jamu njihova tijela ne bismo li zavarali tragove (za tu je rabotu bilo potrebno jako, jako mnogo Srba, ma kako ovi bili poslovično vrijedni), mi smo, skloni “dertu i uživanju”, kakve nas je Bog dao, silovali na stotine žena onih Drugih, mi smo sa “svete srpske zemlje Kosova” prognali 800 000 Drugih, poubijali čitave porodice, a njihove leševe prenosili u hladnjačama, koje smo potom bacali u rijeke i jezera, da bismo ove danas nazivali “biserima našeg turizma”. I mi bismo da sve to poreknemo i da našu djecu poštedimo istine, da bi ona, živeći u svijetu ogrezlom u lažima, završavala u okrilju “Obraza”, “Narodnog stroja”, “Dveri”… da bi nosila na svojim majicama likove ratnih zločinaca, da im uprkos “njihovoj osjetljivosti za lijepo” ne bi smetala njihova zadrigla lica, njihova onespokojavajuća ružnoća i da bi iz njihovog osjećanja “nezaslužene” prikraćenosti buknula osvetnička ozlojeđenost koja ne bira predmet na kojem bi se iskalila, promašujući obavezno pravog krivca. – kazala je u jednom intervjuu Mirjana Miočinović.
