Opisujući Sremske Karlovce 17. vijeka putopisac E. Čelebija u svojoj Sejhatnami piše i sljedeće:
-Prije svega, u ovom šeheru (on ga naziva Karlovac) ima vrlo mnogo vinograda i bašta. Od njihovih specijaliteta naročito su na glasu hljeb i šljive.
Svi stanovnici su Bošnjaci.
Ima osobito mnogo hadžija i trgovaca. Iz ovoga šehera vidi se grad Kovilj, preko Dunava nasuprot ovoga grada, na teritoriji segedinskog sandžaka – piše Čelebija.
Karlovački mir i promjena etničke strukture stanovništva
-Veliki Bečki rat je okončan u Karlovcima 1699. godine, potpisivanjem Karlovačkog mira između Osmanskog Carstva s jedne te Habsburške Monarhije, Mletačke Republike, Poljske i Rusije s druge strane. Posrednici su bili Englezi i Holanđani.
Pregovori su trajali sedamdeset i dva dana, poslije kojih je u potpunosti prekrojena politička karta Evrope u korist kršćanskih naroda. Tim sporazumom Bosna je izgubila neke teritorije, ali je dobila i izlaze na more: Neum-Klek i Sutorinu.
U ovom gradiću smještenom u vojvođanskoj regiji Južna Bačka, između Novog Sada i Beograda, prema posljednjem popisu živi oko 8 hiljada stanovnika, Srba uglavnom.
Srbi su se u Karlovce doselili upravo krajem 17. vijeka i od tog grada čak uspostavili nasljednika Pećke patrijaršije (vrhovno upravno tijelo crkve). S Kosova su krenuli ka sjeveru za austrijskom vojskom, nakon što su se prethodno stavili na njenu stranu tokom Bečkog rata. Vuk Karadžić o tome je pisao:
‘A 1690 godine Arsenije III. Čarnojević, patrijar Srpski, na pozivanje cesara Leopolda I. pobuni narod Srpski protiv Turaka, i u jedan put prevede u Madžarsku 37,000 familija, i naseli Srbe čak do više Budima.’
