– Od svih reakcija na ničim izazvani izraelski blic napad na Iran u petak, reakcija evropskih lidera bila je najgora. Niko nije imao hrabrosti niti moralnog kapaciteta da to nazove onim što jeste: otvorena agresija protiv suverene države i članice UN-a. Zanimljivo je da su upravo lideri susjednih zemalja s historijom problematičnih veza s Islamskom Republikom brzo osudili izraelski napad kao jasno kršenje međunarodnog prava – piše Osama Al-Sharif (novinar i politički komentator sa sjedištem u Amanu) za Arab News – saudijski dnevni list na engleskom.
Besramni stav evropskih lidera mora se sagledati iz historijske perspektive. Bilo da se radilo o angloameričkoj invaziji na Irak 2003. godine, NATO-vom bombardovanju Libije 2011. godine, genocidnom ratu koji Izrael vodi u Gazi ili oštroj agresiji na Iran, evropske vlade su bile ili direktno i otvoreno saučesnice ili su stajale po strani i nisu učinile ništa osim što su svijetu držale predavanja o potrebi poštovanja međunarodnog prava.
Evropski lideri su također više puta dokazali da su samo slijepi sljedbenici SAD-a dok one diktiraju kontroverzne i često ilegalne politike o arapsko-izraelskom sukobu i izraelskoj okupaciji i progonu Palestinaca.
Brzo opravdanje izraelskog napada na Iran od strane francuskog predsjednika Emmanuela Macrona bilo je vjerovatno najgore. Drugi evropski lideri su ubrzo slijedili njegov primjer, ponavljajući dvosmislenu i pogrešnu frazu da „Izrael ima pravo da se brani“. Gotovo odmah, Keir Starmer iz Velike Britanije, Friedrich Merz iz Njemačke i Ursula von der Leyen iz Evropske komisije postrojili su se da zaštite Izrael i okrive Iran za najopasniju vojnu eskalaciju u regiji od prvog Zaljevskog rata.
Nijedan lider nije osudio Netanyahua zbog njegovog neodgovornog poziva na promjenu režima i atentata na iranskog vrhovnog vođu.
Osama Al-Sharif
Može se razumjeti američka pristranost u korist Izraela, bez obzira na to šta rade. To je postala karakteristika uzastopnih američkih administracija, koje su decenijama uskraćivale Bliskom istoku pravedno i trajno rješenje, što je u srži njegove nestabilnosti i sukoba. Izraelski utjecaj na američku politiku je dobro poznat. Ali gotovo da su nas prevarile nedavne izjave raznih evropskih lidera koji su tvrdili da se Evropa mora isključiti i osloboditi iz američke orbite.
Iluzija takvog buđenja pojavila se u proteklih nekoliko mjeseci, kada su evropski lideri pokušali da se distanciraju od vlade izraelskog premijera Benjamina Netanyahua zbog genocidnog rata u Gazi. EU je pokušala, ali nije uspjela, da napravi razliku između svog stava protiv navodnih ruskih zločina u Ukrajini i svoje početne podrške Izraelu da vodi rat velikih razmjera protiv 2,2 miliona Palestinaca u Gazi.
Uprkos njihovom očiglednom osuđivanju izraelskog rata u Gazi, Velika Britanija i Njemačka su nastavile snabdijevati Izrael oružjem koje se koristi protiv civila u Gazi. Toliko o krokodilskim suzama koje evropski zvaničnici navodno prolijevaju zbog 55.000 Palestinaca koje je Izrael do sada ubio.
Ali da se vratimo na debakl s Iranom, nijedan evropski lider nije imao integriteta da ukaže na činjenicu da je Izrael pokrenuo napad dva dana prije nego što su SAD i Iran trebali održati ključnu šestu rundu pregovora u Omanu. Američki predsjednik Donald Trump nagovijestio je da su dvije strane blizu dogovora o nuklearnom sporazumu.
Nijedan lider nije čak ni citirao svjedočenje direktorice američke Nacionalne obavještajne službe Tulsi Gabbard pred Kongresom u martu, u kojem je ona jasno izjavila: „Obavještajna zajednica i dalje procjenjuje da Iran ne gradi nuklearno oružje“, dodajući „da vrhovni vođa ajatolah Ali Hamnei nije ponovo odobrio program koji je obustavio 2003. godine.“
I nijedan evropski lider nije ukazao na opasnost po živote miliona ljudi u Iranu i cijeloj regiji koja bi mogla proizaći iz direktnog izraelskog bombardovanja brojnih iranskih nuklearnih postrojenja. Nijedan lider se nije potrudio osuditi Netanyahua zbog njegovog neodgovornog poziva na promjenu režima u Iranu i atentata na iranskog vrhovnog vođu. Nije bilo ni jedne osude izraelskog ubijanja civila, uključujući iranske nuklearne naučnike i njihove porodice.
Također, evropski lideri su propustili spomenuti da je Iran već postigao sporazum s njima, kao i sa SAD-om, prema kojem je pristao da stavi pod inspekciju cijeli svoj civilni nuklearni program i pružio garancije kojima se ograničava obogaćivanje urana. Sporazum o Zajedničkom sveobuhvatnom planu akcije iz 2015. godine propao je od strane Trumpa, a ne Irana, pod Netanyahuovim neumoljivim napadima i lažima. Taj sporazum je deponovan u UN-u. Iran nije bio strana koja se povukla iz sporazuma.
Trump je prijetio evropskim zemljama da neće ukinuti ekonomske sankcije nametnute Iranu, čak i nakon što je Iran ispunio svoje obaveze. Čak i tada su se evropski lideri odlučili da Teheran odbace umjesto da izazovu Washington ili upru prstom u ratohuškačkog Netanyahua.
Šta god Izrael radi, radi nekažnjeno jer zna da se evropski lideri neće usuditi da ga izazovu.
Osama Al-Sharif
Primjena dvostrukih standarda postala je zaštitni znak pristupa evropskih lidera sukobima u ovoj regiji, posebno kada su u pitanju interesi Izraela. Izraelska kršenja međunarodnog prava i konvencija tretiraju se s najvećom delikatnošću i tolerancijom. Šta god Izrael radi, čini nekažnjeno jer zna da se evropski lideri neće usuditi da ga izazovu.
Macron je nedavno skupio hrabrost i osudio izraelsko korištenje humanitarne pomoći kao kolektivnu kaznu protiv stanovnika Gaze, samo da bi ga Izrael proglasio antisemitom. Razmišljao je o priznavanju palestinske države, ali ga je Izrael ukorio, a sada se čini da je odlučio odgoditi bilo kakav potez. Čak je ponudio da se pridruži Izraelu u borbi protiv Irana.
Još jednom imamo dokaz kako su zapadni lideri zastrašeni Washingtonom kada je u pitanju sprječavanje onoga što bi se moglo pretvoriti u regionalni, a moguće i globalni rat u Zaljevu.
Vrijedi se sjetiti da je Izrael taj koji odbija da se pridruži Međunarodnoj agenciji za atomsku energiju i Ugovoru o neširenju nuklearnog oružja ili da dozvoli nezavisnu inspekciju svog nuklearnog programa. A Francuska je pomogla Izraelu isporučivši mu nuklearni reaktor još 1950-ih. Izrael je prevario čak i SAD prikrivajući istinu o svom reaktoru u Dimoni, dok je, prema izvještajima, tokom nekoliko godina ukrao između 200 kg i 300 kg visoko obogaćenog uranijuma iz privatnog postrojenja za preradu nuklearnih materijala, Korporacije za nuklearne materijale i opremu, u Apollu, Pennsylvania, 1960-ih.
Do kraja 1960-ih, vjerovalo se da je Izrael izgradio prvu od najmanje 100 nuklearnih bombi. Izrael je zemlja koja je donijela nuklearno oružje u ovu regiju, uz pomoć Francuske i SAD-a.
Grozničava podrška evropskih lidera Netanyahuu, traženom ratnom zločincu, u njegovom nepromišljenom ratu protiv Irana je neoprostiva i besramna. To je uvreda za evropske vrijednosti i narod ovog regiona. To još jednom dokazuje da ti lideri žrtvuju evropske interese zarad Izraela koji je postao odmetnik. I to pokazuje da je, iako Evropa možda ekonomski gigant – za sada – zapravo politički patuljak.
U međuvremenu, masovno klanje Palestinaca u Gazi od strane Izraela se nastavlja nesmanjenom žestinom. Šutnja Evrope je zaglušujuća – zaključuje autor teksta.
Njemački kancelar kaže da Izrael u Iranu obavlja “prljavi posao” za cijeli Zapad
