Bursać: Kako se Srbija prije 33 godine prva otcijepila i ubila Jugoslaviju

Piše: Dragan Bursać, kolumnista CdM-a

“Ono što je Srbija učinila prije 33 godine monetarnim udarom bilo je ubistvo Jugoslavije. I to je bilo ubistvo sa predumišljajem, ubistvo iz interesa, ubistvo teško tačno 1,4 milijarde dolara, preko 100 hiljada ubijenih nekadašnjih Jugoslovena i više od jednog miliona raseljenih ili kako Ante Marković reče, akt likvidacije Jugoslavije.“

Moj prijatelj, Azur Imširović, lijepo je podsjetio kako je na dan, 28. decembra 1990. Skupština Srbije izvršila monetarni udar na Narodnu banku Jugoslavije ukravši 1,4 milijarde (dobro ste pročitali) dolara u dinarskoj protuvrijednosti. Tako je Srbija prije 33 godine srušila ekonomski program Ante Markovića, a sam Marković kad je saznao nazvao je ovo “aktom likvidacije Jugoslavije“.

Za one koji ne znaju, Predrag Tasić, portparol SIV-a, u svojoj knjizi “Kako sam branio Antu Markovića” (NIP Mugri 21, Skopje, 1993) opisuje “upad u monetarni sistem” kada je Srbija nezakonito “pozajmila” na račun primarne emisije US$ 1.400.000.000 u poglavlju “Srpska pljačka decenije”.

Dok je Ante Marković za govornicom Srbija je u krađi

Citiram:

“U trenutku kada je Ante Marković 28. decembra (1990.) govorio u Skupštini Jugoslavije o ekonomskoj politici za narednu godinu, Veće udruženog rada Skupštine Srbije donelo je dva zakonska propisa, kojima je izvršen upad u monetarni sistem Jugoslavije. Ova dva akta doneta su tajno. Na sebi su imali oznake “strogo poverljivo” i “službena tajna”. Podeljeni su delegatima na sam dan sednice i to u koverti, svakome u ruke. Po usvajanju (a usvojeni su jednoglasno i bez diskusije) delegati su ih morali ponovo spakovati u koverte i vratiti. Tim propisima republike Srbije emitovana su prava u visini od 18 milijardi i 243 miliona dinara (tadašnjih 1,4 milijardi dolara)” (P.Tasić, str. 57).

Dakle, republički (srbijanski) najviši organi donose tajnu odluku kojom se kreće u pljačku i rušenje monetarnog državnog sistema.

Da bi se ovaj put mogle uzeti veće pare i to odjednom (Miloševićev – S.P.) čovek iz NBJ je predlagao da se to “legalizuje” zaduživanjem Republike Srbije kod Narodne banke Srbije, donošenjem takvih propisa u Skupštini Srbije! Naravno, pare se ne bi uzele iz Narodne banke Srbije, već Narodne banke Jugoslavije!” (P.Tasic, str. 58)
“Ante Marković je 4. januara 1991. godine anonimno obavešten o upadu Srbije u monetarni sistem.” (P.Tasić, str. 59).

Naravno, uz efektivno dokidanje autonomije Vojvodine i jogurt-revoluciju, ovo je bio i zvanični, krunski dokaz da je Srbija bila ta koja je ne samo razvalila Jugoslaviju, nego i ta koja je započela nelegalnu i protivustavnu secesiju i izlazak iz Jugoslavije, a što je dovelo do rata u kome je opet ta Srbija, nesumnjivo i odlukama međunarodnog suda potvrđeno izvršila agresiju na druge republike.

Srbija se prva otcijepila od Jugoslavije

A zašto vam sad sve ovo pišem?

Pa zato što čak i kod srbijanskih neoliberala postoji nekakva misao vodilja na (ne)svjesnom nivou po kojoj su se druge jugoslovenske republike (osim Srbije) milom ili silom otcijepile od Jugoslavije izazivajući tako prekrajanje ustavnog poretka i posljedično buduće ratove. A zapravo istina je upravo suprotna. Republika Srbija ne samo što je prva izvršila secesiju, nego se i prva počela ponašati kao samostalna država, koja koristi i jugoslovenske (ogromne) novce za svoje namirivanje, kao i sve civilno-vojne logističke resurse.

Rat u Jugoslaviji JESTE velikosrpska agresija

Pa onda zadnja nesretna izjava još nesretnijeg crnogorskog ministra odbrane Dragana Krapovića u kojoj kaže da ono što se što desilo u logoru Morinj nije posljedica velikosrpske agresije, već rata u Jugoslaviji zvuči još jadnije, i tužnije, i bjednije.

Naprvo, ono to se desilo u logoru Morinj sa zarobljenim Hrvatima jeste najdirektnija posljedica velikosrpske agresije, to i jeste zapravo sama velikosrpska agresija po definiciji. Njena esencija. To je isti ona vonj koji se osjeti od Ovčare do Srebrenice. I naravno da svaka zdrava pamet može samo povratiti na ovu Krapovićevu izjavu.

A rat u Jugoslaviji?

Pa nisu sigurno Hrvatska, BiH i Kosovo napale Srbiju, nego je bilo upravo suprotno. Jednako tako, sve što se dešavalo u Crnoj Gori 1991. je DIREKTNA posljedica velikosrpske agresije od koje ne treba biti amnestiran niti jedan agresor bio on Srbin, Crnogorac, Rom, Bošnjak ili Marsovac.

I na koncu da se vratimo na sam početak, odnosno na antologijsko i legendarno pitanje, a ko je započeo rat ili Krapovim rječnikom, ko je kriv za rat u Jugoslaviji?

I odgovor je jednostavan, a njega (nesvjesno) zaključuje Krapović. Da, najodgovornija je Srbija i njena velikosrpska politika, jer Srbija najdoslovnije jeste počela rat, kao što je započela i secesiju i kao što se prva otcijepila od Jugoslavije.

Naime, ono što je Srbija učinila prije 33 godine bilo je ubistvo Jugoslavije, dakle njena dekapitacija iz skupštinske zasjede. I to ubistvo sa predumišljajem, ubistvo iz interesa, ubistvo teško tačno 1,4 milijarde dolara, preko 100 hiljada mrtvih nekadašnjih Jugoslovena i više od jednog miliona raseljenih.

Pa onda, danas nakon 33 godine, sa kovartema ili bez njih, nema potrebe da se lažemo ili da još uvijek raspravljamo ni o prirodi agresorskog rata, niti o njenom agresoru, niti o samom početku i secesije i agresije.

I na koncu, tog 4. jaunara 1991. godine kad je saznao šta se dešava, Ante Marković je na vanrednoj sjednici vlade ovaj akt nazvao “aktom likvidacije Jugoslavije.”