Kolumna: Je li lopta okrugla? 

Odavno smo zaboravili u kakvom je stanju bio bosanskohercegovački fudbal u ono vrijeme prije čuvenog osnivanja Komiteta za normalizaciju u aprilu sad već podaleke 2011. godine. Bio je to jedan vašar, koji je prijetio da eskalira u vrlo velike nevolje u kojima više niko ne bi ni razmišljao o utakmicama i golovima. Vladale su neke mračne zakonitosti prema kojima je gost mogao pobijediti samo u bajci ili nakon očiglednih sudijskih režija, sudije su umnogome određivale tabelu, huligani su gospodarili tribinama protjerujući istinske fudbalske zaljubljenike koji su odlazili shvatajući da to što se događa nema veze s fudbalom, a o raznim malverzacijama u Fudbalskom savezu pisalo se nadugo i naširoko. I tada su čelni ljudi u Savezu tu instituciju smatrali sopstvenom neosvojivom tvrđavom, maltene očevinom, raskućavali je na sve strane, a svaku kritiku su ismijavali uz čuveni nesuvisli odgovor – neko mora i to raditi. Samo, i tada je bio problem što to nešto što neko mora raditi nikako nisu mogli raditi nekadašnji profesionalni fudbaleri i sportski radnici. Za njih su vrata u savezu bila širom zatvorena, bili su nepoželjni čak i u najbezazlenijoj formi, onoj savjetodavnoj. Kažu da je u to vrijeme sve u svojim rukama držala politika, ali prije bi se moglo reći da je tada u Savezu vladalo jedno istinsko interesno bratstvo i jedinstvo predstavnika tri konstitutivna naroda u lopovluku i kriminalu. 

Ko zna kako bi se završio taj domaći fudbalski armagedon da međunarodne fudbalske strukture nisu odlučile da stanu u kraj toj svojevrsnoj tiraniji u vrhu Fudbalskog saveza, da razjure tu opasnu korumpiranu družinu, da iniciraju osnivanje Komiteta za normalizaciju fudbala u koji su ušle istinske fudbalske ikone i da mu daju sve ovlasti za ozdravljenje fudbala. Rezultati su uskoro uslijedili – reprezentacija se za samo tri godine našla na mundijalu, a neki nezamjenjivi likovi iz fudbalskog saveza, bogami, iza rešetaka. 

Ovosedmična potvrda da su protiv 12 ljudi u Fudbalskom savezu, među kojima su i poglavica te institucije Vico Zeljković, njegovi savjetnici i pojedini članovi Izvršnog odbora, podnesene dvije krivične prijave i formirana dva predmeta, po mnogo čemu nas je podsjetila na to mračno doba domaćeg fudbala prije formiranja Komiteta za normalizaciju. Istražuju se, kažu bolje upućeni, rad i poslovanje saveza, indicije o trgovini uticajem, trošenje sredstava za gradnju hibridnih terena i još ponešto, ali iz krovne kuće domaćeg fudbala stižu prepoznatljive poruke kako je to opstrukcija njihovog uspješnog rada i pritisak na rukovodstvo Fudbalskog saveza. Lojalisti, smo, jelde, vjerujemo u istrage i pravosuđe, pa se nećemo baviti prognozama kakav će biti ishod istrage, ali sve nam nekako već odavno miriše na taj mračni predkomitetski vakat. Oni što tvrde da znaju relacije u Savezu zaklinju se da su neki od ključnih ljudi tu političkom voljom, da najveći broj tamošnjih funkcionera, osim Misimovića, još od fizičkog u osnovnoj školi nije dohvatilo loptu nogom i da nema nikakve veze s fudbalom, da u Savezu opet vlada interesno bratstvo i jedinstvo i da se sve češći ispadi huligana provode planski, iz političkih kuhinja. Na zelenim terenima stvari su takođe slične kao tada – utakmice se rješavaju u sudijskom vremenu odlukama ljudi u crnom, nekim od ključnih premierligaša gospodare ljudi što su se po raznim osnovama godinama vucarali po politici i pravosuđu, a reprezentacija je tako potonula da nikad nije bila toliko blizu dna. Postala je prava crna rupa za selektore – kako koji dolazi, tako ga proguta mrak. 

Odavno je sazrelo vrijeme, i to sudijsko vrijeme, za novu normalizaciju i ozdravljenje domaćeg fudbala.  Samo, niti se UEFA trza da pritisne domaći Fudbalski savez, niti su otvorena vrata nekadašnjim fudbalskim asovima da se bilo kako, a kamoli efikasno, uključe u rad krovne fudbalske organizacije, niti postoji institucija koja će, kao te daleke 2011. godine, krugovima koji za sopstvenu korist urušavaju bosanskohercegovački fudbal, pokazati crveni karton. 

Kako nam stvari stoje u Savezu, izgleda da ćemo mi sa zaostatkom od punih stotinu i kusur godina shvatiti pravo značenje riječi čuvenog Duje, tvorca Hajduka iz Velog Mista – ostarija san, a tek sad san vidija da fuzbal ne igra oni koji jema balun, nego oni bez baluna. 

Izvor: BHRT